Ölüm Denemesi

Akif Meriç

Devrimciler de ölür, hem de en esaslısından.

Ölüm kelimesinin çoğu insana soğuk gelen bir yüzü var. Pek sevmiyoruz bu mesele üzerine konuşmayı. ’Sus şimdi ağzımızın tadı kaçmasın. Kimse onu hatırlatıp aşımıza acı katmasın.’ Öyledir elbet, ne denir? Fakat bir gün ansızın çıkagelir ölüm! Hırslara tokat atıverir, nidalara sükût geliverir. En güçlü hatip musallada yatan soğuk bir bedendir. Susturur şehrin gürültüsünü ve dinlettirir sessizliğini.

Sevdiğin bir canı toprağa bırakıp geldiğinde anlamsızlaşır madde, anlamsızlaşır kavga. Hele bir de yarım bırakılmış bir çay bulursan bardakta… Ertesi gün giyilmek için özenle hazırlanmış kıyafetler bulursan dolapta…

Bu kadar sahi, bu kadar yakın, bu kadar işte. Demem o ki en gerçek meselemiz, farkında olmasak da en öncelikli gündem maddemiz ölüm.

Bana ölümü yazdıran sebep bir ‘devrimci ölümü’ olmuştur. Nasıl adam gibi yaşanır öğretti ve gitti Nuri Pakdil. Putları devirdi, sağlam ve de esaslı bir duruş sergiledi, dünyayı selamladı ve gitti.

Yıllar önce lise çağım deli yaşımda duymuştum adını. ‘Kudüs Şairi ‘diyordu okuduğum yazı onun için. Bu ifade ‘kutsal bir davayla anılmak, Rahman’ın huzuruna et ve kemik olarak değil de bir yüce ruh olarak gitmek’ fikrini uyandırmıştı bende. Dedim ya nasıl yaşanacağını öğretti ve gitti. Öyle.

Kitaplardan öğrenecek bir şey kalmayınca onları dağıtan, paradan tiksindiği için yanında para taşımayan, bir gazete bulsa didik didik Ortadoğu ve Kudüs haberi arayan, hayatı anlamlandırmak için bir meşale yakan adam, gidişin mübarek olsun.

Biz inanıyoruz ki bazı ölüler yaşayanlardan daha gür sesle konuşur. Sesini, ilkesini, davasını, bilincini, duruşunu Âlemlerin Rabbi ’ne armağan eden güzel adam Nuri Pakdil ve onun gibilerin yolu olursa yolumuz o zaman anlam bulacaktır yolculuğumuz.

Vesselam…